Wereldreis Afl. 55 – Tien maanden de wereld rond in vogelvlucht

‘En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…’ klonk het door de truck waarmee we door de Afrikaanse wildernis crosten, vanuit de Chinese treinwagon opweg naar Tibet en tijdens onze roadtrips door Australië en Nieuw-Zeeland. Nu, tien maanden na de start van onze wereldreis, klinkt het vrolijke liedje niet meer zo overtuigend als voorheen.

Op 1 augustus 2011 startte ons grote avontuur op de luchthaven Schiphol. Familie en vrienden zwaaiden ons daar gedag en wij sprongen (letterlijk, want we misten bijna onze eerste vlucht…) in het vliegtuig naar Zuid-Afrika. De eerste stop was Jeffreys Bay, een gezellig dorp in de Oost-Kaap dat bekend staat als ’Home for the perfect wave’. Jeffreys Bay staat namelijk in de top 5 van beste golfbestemmingen in de wereld. Een prima plek om je te verdiepen in de de kunst van het surfen .

Na een week gestuntel in Jeffreys Bay reisden wij door naar Kaapstad. Deze stad mag zich met recht een van de mooiste steden ter wereld noemen. Kaapstad ligt op een schiereiland aan de beroemde Tafelberg. Het prachtige berglandschap, de wijngaarden, palmbomen, witte stranden, en de blauwe oceaan maakten deze stad een plek om niet snel te vergeten.

In Kaapstad maakten wij kennis met een groep leuke mensen, onze nieuwe reisgenoten. Vanuit hier startte onze Dragoman overland-tour door Namibië, Botswana en Zimbabwe. Een geweldige ervaring met een hoop hoogte punten. Zo zagen wij de zon opkomen op de beroemde Dune 45 in Namibië, kampeerden we into the wild in Spitzkoppe, bezochten we de meest prachtige national parks waar we werden getrakteerd op olifanten, leeuwen, zebra’s en nog veel meer. Ook bezochten we de Okavango Delta in Botswana waar we vanuit een mokoro op een steenworp afstand nijlpaarden en olifanten spotten. En of dat nog niet genoeg was bezochten we in Zimbabwe de breedste watervallen van Afrika, de Victoria Falls. Deze watervallen vormen de grens tussen Zambia en Zimbabwe en staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO. En terecht!

Helaas kende Afrika voor ons ook een aantal dieptepunten. Zo besloten wij in Zimbabwe onze overland-tour vroegtijdig af te breken en vielen onze plannen voor Malawi, Mozambique, Tanzania en Kenia helaas in het water.
Dragoman stelde ons teleur met het feit dat hun chauffeur, bleek achteraf, drugs mee smokkelde de grens over naar Namibië. Verstopt tussen onze backpacks in de bagageruimte van de truck, nam deze vriendelijke meneer de meest strafbare goederen met zich (ons…) mee van Zuid-Afrika naar Namibië. Namibië was prachtig, maar voor vijftien jaar, nee bedankt…

Helaas hield hier de narigheid niet op. Zo waren wij getuige van een dodelijk ongeluk op een verlaten weg in de woestijn van Namibië. Een overland-truck met daarin 22 Italianen kantelde vlak voor onze neus en hierbij kwamen twee reizigers om het leven. Samen met de rest van de groep en onze crew hebben we in de volle zon eerste hulp verleend aan deze mensen. De eerste ambulance kon de plek des onheils pas een uur na het ongeluk bereiken. Wanneer we terugdenken aan deze verschrikkelijke dag krijgen we nog kippenvel. Bloed, geschreeuw en onmacht staan ons in het geheugen gegrift. Het eerste wat we wilden doen was natuurlijk alarm slaan, een angstaanjagende gedachte; onze tourguide die het alarmnummer van Namibië niet wist… Voor ons waren dit redenen genoeg om, met pijn in ons hart, het prachtige continent Afrika vroegtijdig te verlaten. Eén ding is zeker: ooit maken wij deze trip nog af. Maar niet met Dragoman…

Na Afrika reisden wij af naar Azië. Na een vlucht van dertien uur bereikten wij Hong Kong. Waar we in Afrika na uren rijden op een onverharde weg geen mens tegenkwamen, werden we hier overspoeld door drukte en chaos. Op elke vierkante meter was hier iets te beleven. We hebben hier ons dan ook een week lang goed vermaakt. We bezochten het Las Vegas van Hong Kong, Macau en struinden over de vele nachtmarkten die Hong Kong rijk is.

Vanuit Hong Kong vlogen we door naar de hoofdstad van het inmense China, Beijing. Een stad met meer dan vijftien miljoen inwoners die ook wel Peking wordt genoemd. We bezochten hier onder andere de Verboden Stad en de Great Wall. Nog nooit zijn we zo vaak op de foto gezet als in China. We praatten met handen en voeten met de lokale bevolking en hadden er een geweldige tijd.

In Beijing maakten we kennis met de Chinese manier van het reizen per trein. Viertien uur lang stonden we in het middelpunt van de belangstelling tijdens de treinrit naar Xian. Tussen de op de grond spugende Chinesen keken ook wij onze ogen uit. Dit was nog maar een voorproefje voor de treinrit die daarop volgde. Vanuit Chengdu vervolgden wij onze reis naar Lhasa in Tibet. Tijdens deze 48 uur durende rit zette Sjoerd een snurkende Chinees op de gang en dansten we met het trein personeel op Justin Timberlake.

Tibet was een ‘land’ om nooit te vergeten. De prachtige stad Lhasa heeft ons hart gestolen. Net als het binnenland van het bijzondere Tibet. Het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) was het Mount Everest Base Camp. Hier leerden we de andere kant van het machtige China kennen. Op 5.000 meter hoogte werden we gearresteerd door de Chinese politie en werden we flink aan het denken gezet.

Geraakt door Tibet zijn we zeker. Ook al wordt dit land nog zo onderdrukt, de Tibetanen blijven positief en vriendelijk. Zij vinden troost en kracht in hun geloof, het Boeddhisme. Wij doken in deze godsdienst zonder god en vonden hierin een hoop inspiratie. Om Mani Padme Hum zullen wij voor altijd met ons meedragen.

Via Nepal reisden wij door naar de Filipijnen. Hier vierden wij zes weken lang vakantie op de meest witte stranden die wij ooit hebben gezien, het prachtige Boracay. In Boracay leerden wij kitesurfen en genoten wij van de island vibe en dronken we iets te veel shooters bij de Cocomangas.

In Thailand beleefden wij crazy nights in Bangkok samen met Arnhemse vriend Sjoerd2. Wij ontmoetten hem tijdens zijn rondreis door Thailand en reisden twee weken met hem in flashpacker style Thailand door.

In Indonesië beleefden wij korte nachten op Java. Zo zagen wij de zon op komen aan de voet van de Bromo vulkaan en aanschouwden wij het blauwe vuur op het Ijen Plateau. We genoten van rust en reinheid in Ubud (Bali) en leefden als Hollywood sterren in het surfmekka Padang Padang.

Na Azië achter ons gelaten te hebben, luidden wij 2012 in met het mooiste vuurwerk ter wereld. In Sydney (Australië) proostten wij samen met 1,5 miljoen feestgangers op een spetterend nieuw jaar. Het nieuwe jaar startten wij met een mini roadtrip over de prachtige Great Ocean Road.

Dit was nog maar een voorbereiding op het echte werk. In Nieuw-Zeeland crosten we in een groot groen gevaarte van noord naar zuid en weer terug. Wat zijn we toch lucky, we hebben de meest prachtige plekken van Nieuw-Zeeland mogen bewonderen.

Na een half jaar wereldreizen maakten we de balans op en zongen we weer: ‘En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…’

Na 3.600 kilometer roadtrip in Nieuw-Zeeland vonden we rust in Tahiti om vervolgens een plek te bezoeken die erg hoog op het lijstje van Evelien stond: Paaseiland was machtig mooi.

We maakten de oversteek naar het vaste land van Zuid-Amerika. In Peru genoten we van Cusco (waar Evelien verliefd werd op de alpaca) en bezochten vanuit daar de oude Inca stad Machu Picchu.

In Quito (Ecuador) voelden we ons voor het eerst onveilig. We werden hier bijna beroofd door een groepje mannen en besloten te ‘vluchten’ naar de Galapagos Eilanden. Een week lang leefden we op het water tussen schildpadden, dolfijnen en haaien. Het bezoeken van de Galapagos was een duur grapje maar hadden we voor geen goud willen missen.

We reisden door naar Colombia en genoten van de salsa klanken in Cartagena. Hier ontmoetten we Arnhemse Juul die al negen maanden lang in haar eentje door Zuid-Amerika trok. Colombia is lang niet meer zo onveilig als voorheen en wordt steeds meer bezocht door reizigers. Het land heeft voor ieder wat wils, van blauwe zee met witte stranden tot bruisende steden en een prachtige jungle.

We lieten Zuid-Amerika achter ons en reisden verder naar Midden-Amerika. In Panama bezochten we de eilandengroep Bocas del Toro waar we ons waagden aan een nieuwe uitdaging: het leren van de Spaanse taal. Vier weken lang was het van maandag tot en met vrijdag zwoegen en zweten geblazen in het klaslokaal van Habla Ya, onze Spaanse school. Evelien ontdekte hier yoga en Sjoerd surfte hier met Piler, zijn nieuwe vriend uit het Panamese surf team.

Op dit moment schitteren we op de hoge golven van Playa Jaco in Costa Rica. Ons favoriete liedje ‘En we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet…’ hebben we ondertussen vervangen voor ‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!’ Over een maand reizen we terug naar de plek waar het allemaal begon, luchthaven Schiphol.

Maar dat is pas over vier weken. Dat zijn 28 dagen, ook wel 672 uren, 40.320 minuten of 2.419.200,07 seconden. En dat duurt nog zoooo lang!