Wereldreis Afl. 32 Java – Waar rook is…

Groene rijstvelden, hoge bergen, indrukwekkende vulkanen en een vriendelijke glimlach van de lokale bevolking. Het prachtige Java zoals in de reisgidsen staat beschreven bestaat echt!

In ongeveer drie uur vlogen we vanuit Bangkok naar Jakarta, de hoofdstad van Indonesië. De reisboeken en het internet waarschuwden ons al dat Jakarta niet een stad is waar je lang wilt verblijven. Veel meer dan een hoop verkeer, smog en een bioscoop had deze stad, voor ons, niet te bieden. Een dag later vertrokken wij daarom al richting Yogyakarta, ook wel Yogya genoemd. Yogya wordt gezien als de culturele hoofdstad van Java. Er wonen vele Indonesische dichters, schilders en muzikanten. Vanuit deze stad kun je het meer dan duizend jaar oude Boeddhistische heiligdom de Borobudur bezoeken. Dit is het grootste Boeddhistisch heiligdom ter wereld. Het tempelcomplex, gebouwd in de vorm van een lotusbloem, heeft negen verdiepingen die staan voor de negen oefeningen in meditatie ter voorbereiding op de aankomst op het hoogste platform, het Nirwana (hiernamaals). Bij het boeken van deze tour kwamen we erachter dat, wanneer je op Java iets moois wilt bezoeken, je vroeg uit de veren moet. Onze chauffeur deed daar nog een schepje bij op, zo arriveerden we veel te vroeg bij de poort van tempelcomplex en zaten de deuren nog potdicht. Gelukkig werd het vroege opstaan beloond, op dat soort tijdstippen is het namelijk nog mogelijk om mooie plaatjes te schieten zonder toeristische figuranten erop.

Naast de Borobudur heeft Java meer wonderschone schatten. Eén hiervan is de Bromo vulkaan. Deze vulkaan is de bekendste op het eiland en is 2392 meter hoog. De ligging van deze vulkaan is erg bijzonder. Samen met twee andere vulkanen ligt de Bromo in een zandzee van acht bij tien kilometer. De vulkaan kwam in de zomer van 2004 plotseling tot uitbarsting, hierbij kwamen twee toeristen om het leven. Great… Vol goede moed vertrokken we om 01.30u richting de vulkaan om hier de sunrise te aanschouwen. Ook hier arriveerden we weer als de eersten van die dag/nacht. Dat was niet zo gek want we waren, dankzij onze fanatieke tourguide, natuurlijk weer veel te vroeg vertrokken. Je hoort ons niet klagen, wachten op de sunrise aan de voet van een vulkaan doe je niet elke dag. Het wachten werd beloond met een hoop natuurschoon. Dit is met geen Ipad te beschrijven maar wanneer je het achter het rijtje Mooi-Mooier-Mooist plaatst, kom je een eind in de buurt.

Na een nacht overgeslagen te hebben zetten we onze reis voort naar Sempol. In dit kleine plaatsje in Noord-Oost Java, gelegen tussen de vele koffieplantages, waanden we ons terug in de tijd. Ons hotel voor die (weer veel te korte) nacht had iets weg van een geschiedenisles op de middelbare school. Het grote koloniale plantage-huis van bamboe, dat in 1894 gebouwd is door Nederlanders deed de geschiedenis van Nederlands-Indië herleven. Ook het bed stamde helaas uit 1894 en leek na die tijd niet meer te zijn vervangen of verschoond. We doken die avond onze lakenzakken in en sliepen van 20:00u tot 01:00u. Onze biologische wekker begon Java al aardig te begrijpen, om 01:15u stonden we dan ook zonder al teveel moeite alweer parraat om het Ijen Plateau te bezoeken.

Na een pittige klim van ongeveer 1,5uur bereikten we uitgeput de kraterrand van de Ijen vulkaan waar je kunt uitkijken op het azuurblauwe kratermeer. Zoals gewoonlijk waren wij weer de eersten én enige toeristen op de vulkaan. De Ijen vulkaan staat bekend om haar zwavel die hier nog met de hand gewonnen wordt. Vanaf de rand van het meer komen regelmatig zwaveldragers omhoog klimmen. Zij werken hier onder ontzettend slechte arbeidsomstandigheden voor een paar centen per dag. Op hun rug tillen zij twee keer op een dag bijna 80 kilo zwavel van de rand van het meer naar de andere kant van de vulkaan. De schouders van deze arme mannen zijn gevuld met blaren en hun botten zijn vervormd door het zware gewicht dat zij op hun schouders meedragen. Sommigen van hen leggen de tocht af op een paar afgetrapte slippers, andere dragen veel te grote laarzen met gaten erin. Het voelde erg vreemd om als toerist tussen deze hard werkende mannen te staan, foto’s hebben we daarom dan ook maar niet gemaakt. De reden dat wij zo vroeg richting de krater zijn vertrokken was omdat wij het blauwe vuur wilden aanschouwen. Dit vuur hebben maar weinig mensen gezien. Het is alleen zichtbaar in het donker en moet verlicht worden door het maanlicht. Waar andere toeristen om 04.00u richting de vulkaan vertrekken om de sunrise te zien, stonden wij om 03.00u al op de kraterrand. Na een klim van ongeveer drie kwartier over de rotsblokken stonden we aan de rand van het meer. Hier wordt de zwavel losgewrikt met een ijzeren buis. De zwavel mannetjes hadden ons om dat tijdstip nog niet verwacht maar lieten ons vol enthousiasme het vuur zien waar we voor kwamen. De prachtig blauwe, dansende vlammen die uit de grond kwamen hadden iets weg van een scene uit een fantasyfilm.

Betoverd door de natuur werden we daarna door onze tourguide netjes bij de ferry naar Bali gedropt, het laatste stukje Azië van onze wereldreis. Hier schijn je geweldig lekker (bij) te kunnen slapen en je op hol geslagen biologische wekker te kunnen resetten. Daarna storten we onszelf graag weer in het volgende avontuur, Australië.