Wereldreis Afl. 50 Panama – Hola Bocas del Toro

Na alle glitter en glamour van Panama City waren wij wel weer toe aan hangmatten, zand tussen de tenen en een snorkelset op onze kop. Na wat zorgvuldig Google-zoekwerk werd ons al snel duidelijk dat wij in Bocas del Toro moesten zijn, een eilandengroep aan de noordwestelijke kust van Panama.

Na een busrit from hell waarbij we geen oog dicht hebben gedaan (een nachtbus went nooit!) doordat de chauffeur over smalle weggetjes slingerde en loslopende koeien probeerde te ontwijken kwamen wij aan in Almirante. Daar hadden we even tijd om te ontdooien. De airco van de bus had namelijk de hele nacht op standje koelkast gestaan. In Almirante namen wij de watertaxi, hét vervoersmiddel op de eilandengroep. Deze bracht ons naar Isla Colón, het meest bevolkte eiland van de regio. Het stadje Bocas del Toro vormt het kloppend hart van dit eiland en is tevens de hoofdstad van de provincie.

Op dit eiland hoef je je geen moment te vervelen. Toch doen we dat wél en dat is heerlijk! Het is niet moeilijk je aan te passen aan de Caribische sfeertje. Tussen twaalf en vier lijkt het gehele eiland een middagdutje (siësta) te doen en buiten die tijden dien je jezelf niet al te druk te maken. Dat kan altijd morgen nog… Wij vullen onze dagen hier met surfen (al loopt het surfseizoen op zijn eind), yoga, duiken, lezen en hangmat hangen.

Maar we doen meer dan alleen luilakken. Sinds een week zitten wij dagelijks in de schoolbanken en met onze neus in de boeken. Om je verstaanbaar te maken in Zuid- en Midden-Amerika dien je Spaans te spreken. In Paaseiland passeerden wij de Spaanstalige grens. We spraken geen woord Spaans maar wisten ons met wat handen en voeten goed te redden. Toch was een praatje maken met de lokale bevolking een hele opgave. Tegenwoordig vragen we om de Spaanse menukaart (en weten we wat erop staat), begroeten we de buren in hun moedertaal en spreken we vier uur per dag non-stop Spaans. Van maandag tot vrijdag van 08:00u tot 12:00u is het namelijk keihard bikkelen bij Habla Ya, onze Spaanse school. Tijdens de lessen wordt er geen woord Engels gesproken en proberen wij ons verstaanbaar te maken zonder handen en voeten. Een hele (leuke) klus. Dagelijks worden we overladen met bergen huiswerk en leren we steeds een beetje meer. We oefenen woordjes op het personeel van ons hotelletje, bestellen waarschijnlijk gerechten waar de kok nog nooit van gehoord heeft en beginnen uit het niets van één tot honderd (en weer terug!) te tellen. Het mag dan allemaal nog niet zo Caribisch en vloeiend klinken, een leuke uitdaging is het zeker. De komende weken zetten we onze ‘studie’ dus nog even voort en blijven we hier lekker hangen.

Witte stranden, wuivende palmbonen, springende dolfijnen en andere tropische taferelen coming soon. Eerst studeren en daarna buitenspelen!