Wereldreis Afl. 23 Free Tibet!

Al in Nederland wisten wij dat Tibet een van onze hoogtepunten op wereldreis zou worden. De bewogen geschiedenis, kleurrijke bevolking, religie en cultuur van dit ‘land’ vonden wij al enige tijd zeer interessant. Na ons bezoek aan Tibet is dit gevoel versterkt, en wel op een heel verrassende manier…

Onze tour startte in Lhasa. Samen met twee Zweden, een Brazilliaan, Amerikaan, Duitser en onze Tibetaanse tourguide zijn wij heel Tibet doorgecrost in een krakkemikkig busje waarvan de banden nu ernstig toe zijn aan vervanging. (Onze voorgangers dachten daar waarschijnlijk net zo over…) We hebben de meest prachtige plekken van Tibet mogen ontdekken. Zo brachten wij in Lhasa een bezoek aan Potato Palace, de op de UNESCO werelderfgoedlijst genoteerde Jokhang Temple en Sera Monastery, een van de drie gelug kloosteruniversiteiten van Tibet. De gelug is een van de vijf hoofdscholen binnen het Tibetaans boeddhisme.

Buiten Lhasa viel onze mond open bij het zien van Yamdrok Lake. Dit meer wordt omringd door besneeuwde bergtoppen. In het meer ligt de grootste energiecentrale van Tibet en volgens de Tibetanen is dit meer gemaakt door een godin. Om deze reden is dit meer een van de drie grootste heilige meren van Tibet.

Na het passeren van zo’n vijf checkpoints waar streng kijkende Chineese politiemannen ons vriendelijk (…?) begroeten klimt onze bus op de onverharde weg naar boven richting het E.B.C. (Mount Everest Base Camp) Vanaf hier starten trekkers hun tocht de Mount Everest op. Wij komen hier alleen een kijkje nemen en blijven dan maar direct een nachtje slapen. De nacht brengen we door in een tent waar de eigenaar voor ons kookt en stookt om ons warm te houden. Geen gek idee van hem op zo’n 5000meter hoogte.

Een stukje geschiedenis:
“Eind 1949 viel een Chinese legermacht van 35.000 man het oostelijk deel van Tibet binnen. De naar schatting zes miljoen Tibetanen beschikten over een klein en slecht getraind leger en waren niet opgewassen tegen de Chinese overmacht. De Chinese troepen bereikten zodoende relatief gemakkelijk de hoofdstad Lhasa in 1950. In 1951 tekende Tibet onder druk van verder militair ingrijpen de zogenaamde Zeventienpunten Overeenkomst, waarin China’s soevereiniteit over Tibet werd vastgelegd. Wel zou het Tibetaanse volk volgens de overeenkomst een grote mate van zelfbestuur houden onder leiding van Tibets religieus en politiek leider de Dalai Lama. De afspraken werden van Chinese kant echter niet nagekomen wat leidde tot groeiend verzet onder de Tibetaanse bevolking en evenredig toenemend geweldsgebruik door het Chinese Volksbevrijdingsleger. Het verzet werd steeds heviger en op 10 maart 1959 kwam het tot een uitbarsting toen het gerucht ging dat de Chinese legerleiding de Dalai Lama gevangen wilde nemen. De opstand werd met harde hand neergeslagen waarbij vele duizenden Tibetanen het leven lieten. De Dalai Lama vluchtte samen met zijn regering naar India, al snel gevolgd door tienduizenden van zijn landgenoten.”

Al in Lhasa viel ons direct op dat de Chinese politie wel heel dominant aanwezig is in Tibet. Op belangrijke momenten op de dag, bijvoorbeeld bij het bidden van de Tibetanen, houdt de Chinese politie toevallig (…?) even een oefening en stormt het heilige plein op. Ook merk je dat de Tibetaanse bevolking stil valt wanneer het over China en politiek gaat. Bang om opgepakt of gestraft te worden. In belangrijke Tibetaanse gebouwen hebben de Chinezen dan ook afluisterapparatuur hangen zodat een boos woord over de politiek direct gehoord wordt.

Onze kijk op het zo vriendelijke China is, met name in het E.B.C., sterk veranderd. Zo bezochten wij de volgende dag een prachtig stukje berg voor wat toeristische kiekjes. Onze groep kocht braaf een kaartje voor de pendelbus en we werden verzocht, door een van de medewerkers, plaats te nemen voor het touw, die de doorgang naar het pad omhoog bepaalde. Achter ons stond een groep van zo’n 50 Chinese toeristen. Toen hen duidelijk werd dat wij voor hen mochten plaats nemen (waarschijnlijk omdat zij dan samen in een bus konden, en wij een andere bus konden nemen zodat de groepen niet gesplitst hoeven te worden…) werd ons dat niet in dank afgenomen. Onze groep kreeg de meest vieze scheldwoorden naar het hoofd geslingerd en vuile blikken keurden ons af. Er kwamen verschillende dreigende mensen op ons af en er werd ons (en de Tibetaanse tourguide…) duidelijk gemaakt dat we in China(!!!) waren en we ons aan hun regels moesten houden. De dreigende toon, boze blikken, vieze scheldwoorden en vooral de arrogantie maakten ons zo boos! Onze reactie was daarom dan ook: “We are not in China, this is Tibet!”

Na een pijnlijke seconde van stilte die een minuut leek te duren, hadden we de poppen aan het dansen. De groep werd bozer dan boos en informeerde het militaire kamp boven op de berg over onze uitspraak. Hier werden we uit de menigte geplukt en apart gehouden. Onze tourguide werd hardhandig de controle post binnen geduwd en kwam de eerste twee uur niet meer naar buiten. De Chinese groep was op het idee gekomen hem de schuld van aanstichten te geven, waarschijnlijk omdat hij Tibetaans is… Ook was het voor hen wel heel gemakkelijk om het verhaal te draaien en erger te maken, de Chinese militairen waren een en al oor toen zij hun kant van het verhaal mochten doen. Voor ons was dat wel anders. In totaal zijn we zo 3,5 uur vastgehouden op meer dan 5000 meter hoogte in de brandende zon zonder ontbijt te hebben gehad. Een tripje omhoog dat ongeveer 10 minuten zou moeten duren en wat mooie foto’s zou moeten opleveren. De vergunning van onze tourguide werd ingenomen maar werd, na het bellen van de verschillende Westerse ambassades, gelukkig weer teruggegeven.

Eenmaal beneden gekomen hebben we onze spullen ingepakt en onze trip weer voortgezet. De eerste uren in de bus waren vooral heel stil. We stonden stil bij het feit hoe belangrijk vrijheid voor ons is. En voor ons is dit zo ontzettend vanzelfsprekend, helaas geldt dit niet voor iedereen. Wat is dat toch pijnlijk! En oneerlijk!

FREE TIBET!

Voor meer info over Tibet en vrijheid, zie: Free Tibet!